من احسان میرمصطفائی هستم، متولد 9 مرداد سال 1364. بالغ بر 7 سال تجربه و تمرین عکاسی دارم و هنر عکاسی رو بهترین تمرین برای در لحظه بودن میدانم. سپری کردن کودکی و  نوجوانی در خانواده ای فرهنگی و در شرایطی که پدرم (علیرضا میرمصطفائی) به عنوان یک هنرمند نقاش شناخته شده در جامعه را به عنوان الگویی میدیدم که عاشق حرفه و هنر خود بود، نقش مهم و تاثیر گذاری در شکل گیری تفکرات و علایق هنری من درسال های تاثیر گذار کوکدکی و نوجوانی داشت. از زمانی که به یاد دارم با دیدن آثار نقاشی پدرم که عمدتا با موضوعات اجتماعی و مردمی و یا منظره هایی از طبیعت بودند، با کادرها، ترکیب بندی ها، رنگ ها و احساسات عجین شدم و این دید تبدیل به بخشی جدایی ناپذیر از وجودم گردید. در دوران نوجوانی کار نقاشی رنگ و روغن را آغاز کردم، و در آن سن تونستم یکی از مهمترین موضوعات زندگیم را تجربه کنم، غرق شدن در حس خودم در حال انجام کاری که از آن لذت میبردم، طوری که متوجه گذشت زمان نمیشدم و به جرات میتونم بگم که بهترین حسی بود و هست که تو زندگیم تجربه کردم.

بعد ها و همزمان با قبولی در دانشگاه و رشته حسابداری بتدریج از کار نقاشی فاصله گرفتم، اما هر لحظه دیدن یک منظره یا سوژه جالب در درونم حس میکردم که از بخشی از وجود خودم دور افتادم و به مرور زمان علاقه خودم را در عکاسی یافتم و همان حس قدیمی در لحظه بودن را تونستم در عکاسی پیدا کنم. به نظرم من عکاسی یکی از بهترین تمرین ها برای در لحظه بودن است، زیرا فقط همان لحظه حضور مهم است و بس( نباید افسوس سوژه ای را بخوری که از دست داده ای و نباید نگران این باشی که آیا سوژه ای ناب پیدا خواهی کرد یا نه). به مرور با شرکت در دوره های عکاسی عکاسی را به صورت اصولی تر تجربه و تمرین کردم و در چندین نمایشگاه مشترک و گروهی و جشنواره عکاسی شرکت کردم از آن جمله شرکت و پذیرفته شدن در رویداد جهانی فتوواک مشهد، و جشنواره بین المللی عکس خیام میتوان اشاره کرد. شروع دوره های عکاسی من با کلاس های استاد گیلان فر بود که تجربه و دانش ایشان در کنار شخصیت والا و اخلاقی ایشان، تاثیر بسیار زیادی در بنده گذاشت.

علاقه من به عکاسی مستند اجتماعی باعث شد تا زمانهای زیادی را صرف این شاخه از عکاسی کنم، همچنین علاقه من به طبیعت هم عکاسی از طبیعت را برای من با اهمیت کرده است. هرچند به نظرم نتوانستم هیچ عکسی را ثبت کنم که عظمت و زیبایی طبیعت را به تصویر بکشد.

در انتها باید بگم که هنر عکاسی باعث تغییرات در روحیه و دید بنده نسبت به زندگی داشته است. که البته این در مورد هر هنری دیگری به نظر صادق است.